Язмаларда - язмыш рубрикасы буенча яңалыклар
-
«Әтиегез исерек кайта, качыгыз! Бәрәңге арасына кереп ятыгыз, балаларым…»
Җәйге матур көннәрнең берсе иде. Урамда шундый җылы, шундый рәхәт, тыныч. Өйгә керәсе дә килми. Дөньяга мөкиббән китеп, гел шушы баскыч төбендә генә утырыр иде ул. Әнә өй каршында күкләргә ашып үскән шомырт агачы да аның белән бергә картаеп бара. Шомырт чәчәк аткан чакларда ишегалды гаҗәеп бер серлелеккә, нурга күмелә.
-
“Яшьли көчләп кияүгә бирделәр. Яраткан кешемә кияүгә чыгып балалар үстерә алмадым”
Фәридә белән без күптән түгел генә таныштык. Ул минем гәзиттә эшләгәнемне белгәч, кыяр-кыймас кына: “Минем сиңа язмышымны сөйлисем килә”, — диде…
-
«Сәламәт ирне дә көйләргә кирәк, ә син аяксызга кияүгә чыгасың диделәр… ә мин чыктым!»
Тук-тук-тук… әлеге тавыш башта төштәге кебек ишетелә. Икенче бер мәлдә ул авыр йокыдан уянырга теләгән кешедәй сискәнеп куя. Поезд килә бит! Каядыр якында гына вагоннар текелдәгән тавыш Закирҗанның башында инде «Үлем, үлем, үлем»… диеп яңгырый башлый.
-
«Улымның үлемен үзем теләдем…»
– Нәнәм, Лилия апаңның улы үлгән бит әле. Гаетка каршы төндә… Үз кулымда җан бирде ди… Елый Лилия апаң… Күрше әбием ишектән керүгә шундый яңалык җиткерде бүген. Алай икән…
-
Әллә сихер, әллә күрәчәк...
Миннән дүрт яшькә кечерәк энем Җиһангир өйләнергә исәбе барлыгын белдергәч, туган нигезебездә ыгы-зыгы купты. Егерме алты яшьлек егетнең үз гаиләсен, үз оясын корырга теләве гаҗәеп хәл түгел, киресенчә, бик тә яхшы гамәл, дип әни белән мәслихәт кылдык.
-
"Малай миннән туып калды, исемен дә белмичә киттем"
— Дөньяда безнең баш җитмәгән әкәмәт хәлләр очрый ул, очрый... — Хаҗи карт туктап сулыш алды да: — Аның бөтенесен дә аңларга да кирәкми, ишетәсеңме, кайберсенә тимәскә кирәк, шулай, эһе, — дип өстәде. — Тукта, — диде аннары, боерган тавыш белән, — тукта, кузгалма, тыңлап бетер.
-
«Әллә сихер, әллә күрәчәк: әниебезне аяктан еккан вакыйга үзен озак көттермәде»
Миннән дүрт яшькә кечерәк энем Җиһангир өйләнергә исәбе барлыгын белдергәч, туган нигезебездә ыгы-зыгы купты. Егерме алты яшьлек егетнең үз гаиләсен, үз оясын корырга теләве гаҗәеп хәл түгел, киресенчә, бик тә яхшы гамәл, дип әни белән мәслихәт кылдык.
-
«13-14 яшьлек кызның авызында ак әйбер, үзе гырылдый, күзләре төрле якка караган…»
Бакчага барам. Машинада. Авыл аша узам. Әлбәттә, тизлек – 30-40 км/сәг. Бала-чага… Машина астына керә язып, өреп калучы этләр… Исерекләр. Алда велосипедка утырып, миңа каршы килүче бер кыз күренде. Күңел нидер сизеп, тагын да әкренәйдем. Шул секундта ук кыз, миннән бер 50 метр алда юл читенә барып капланды. Ара шактый бит, торыр дип карап барам. Ята. Кымшанмый да. Аһ, башы белән ташка бәрелде микәнни… Узып китеп, туктадым.
-
«Хатының юк, балаң юк. Минем баламның законлы әтисе юк. Ата бул син аңа!» – дип ялындым
Атна саен авылга кайтып йөрибез. Атна эчендә дә әнине, әбине , апамны, сеңлемне сагынып өлгерәм. Әтине дә сагыныр идем, ул юк минем. Гомумән, булганы да юк.
-
“Саулыгым да, байлыгым да булды, гаилә бәхете генә күрмәдем”
Ике туган балалары булган абый, апа, җиңги, җизни исән вакытта, җәйнең иң матур чагында авылга кайткалый идем. Ике, өч кенә көнгә кайткан вакытта да сагынган туганнарың, күршеләрең, дусларың, классташларың, хәтта бик үк аралашып яшәмәгән авылдашларың белән бик теләп гәпләшәсең, ихлас ачылып сөйләшәсең.
-
«Мин ирегезнең хатыны», – дип таныштырды үзен телефонның теге очындагы ханым…»
Яратышып яшәгән икәүнең арасы көннәрдән бер көнне шартлап өзелә. Карашлары төрле булганга, диләр. Ләкин тормыш диңгезендәге айсбергның өсте генә түгел микән бу? Төптә бит бөтенләй башка сәбәп… Һәм ул, гадәттә, өченче бер кешегә килеп тоташа. Арага ятлар керү мәхәббәтне үтерә шул ул. «Йөрәктәге яралар да төзәлә, гафу да итәсең, тик ярату юк икән, аны кире кабул итә алмыйсың», – ди «Болгар радиосы» алып баручысы Дилбәр Фәез. Аерылышуларына үзе гаепле дип уйлаучылар барын белде ул. Белде һәм эндәшмәде. Нигә? Ачыктан-ачык сөйләшәбез.
-
«Эх, әти! Ник соң син шундый! Синең җаның бөтенләй дә юкмы соң әллә?»
Альберт быел да әтисе ягы туганнарына, нәкъ менә әтисе янына, аны күрергә кайтты. Тик, тагын үпкәләү катыш ачы күз яшьләре бит очларын яндыра- яндыра да, муены буйлап агып төшә. Моннан утыз еллар элек үзе беренче тапкыр тәпи басып киткән сукмакка ятып елыйсы, ауныйсы килә. Юк, туктарга ярамый, китәргә, ничек тә тизрәк китәргә кирәк. Кыйммәтле машина алгач, Оренбург ягына, яшәгән җирләргә оча гына… Томан арасында гына булып хәтергә уелып калган балачак хатирәләре кабат бөтен халәтен биләп ала. Альберт машина рулен каты итеп кысып тоткан килеш:
-
«Тизрәк бу хурлыктан котылырга кирәк!»
Көзге төн. Салкынча яңгыр сибәли, йолдызлар каядыр качышып беткәннәр. Ай да ялгыз йөрүдән ямь тапмыйча, болытларга төренеп йокларга яткан. Ай гына түгел, бөтен авыл изрәп йоклый. Төнге тынлыкны бозучы бер генә җан иясе дә күренми. Хәер, болай дип расларга ашыкмыйк әле. Әнә пычрак юлдан арба тартып кемдер бара түгелме соң?
-
«Ни өчен соң бу хәлләр аның белән булды?»
Алмаз юл буе борчылып кайтты. Туган авылына җитәрәк йөрәге тагын да ешрак һәм катырак тибә башлады. Үз сорауларына үзе җаваплар эзләп азапланды. Карашларын еракка төбәде… Билгесезлек һәм уйлар дөньясында аңа юл бик озак, иксез-чиксез булып тоелды. Әйтерсең лә ул гомер аяк басмаган якларга таба атлый. Якын да, шул ук вакытта чит тә иде аңа әлеге сукмак. Авыл башына җитәрәк туктап хәл алды. Бу юлы туган йортының ишеген ачып, бусагасын атлап керергә үзендә көч табармы ул?
-
“Ир эчүе берни түгел, менә баланыкы хурлык икән”
Аларның йорты әллә каян үзенә игътибарны җәлеп итә.