Язмаларда - язмыш рубрикасы буенча яңалыклар
-
“Дуңгызларга яраган, сиңа гына ярар әле, шушы саламда бәбиләрсең”
Коркачык авылында яшәүче авылдашым Минсәгыйрә апа Фазуллина, мин хәлләрен белешеп, хатирәләре белән уртаклашуын үтенеп чылтыраткач, телефоннан (коронавирус сәбәпле, күрешеп сөйләшә алмадык) менә ниләр сөйләде:
-
«Туган тиешле кешеләре Рөстәмнең дә үле гәүдәсен авылга алып кайтып күмделәр» [гыйбрәтле язмыш]
Нигәдер бүген Мәдинәнең йокысы качты. Иртәгә туган авылына кайтуы сәбәп булдымы, әллә башкасымы – йөрәге урынында түгел иде.
-
«Балалар йортында яшәмәгәнеңә шатлан»
Мине балалар йортыннан алганнарын унике яшемдә белдем. Аңа кадәр гел әни мине яратмаган төсле иде. Бәлки шулай тоелды гына микән? Һәрхәлдә өйдәге күп эшләр минем өстә иде. Ике яшькә генә өлкән апам күп вакытын китап укып уздыра. Бер ачуы чыккач, ул ачты да инде миңа серне.
-
«Гөлнурда яман шеш табалар, анысыннан да авыррагы — 24 ел бергә яшәгән ире гаиләсен калдырып китә…» [гыйбрәтле тормыш]
Аның гомере гел көтүдән генә тора кебек. Бәхет көтеп… Балаларның исән-имин үсеп башлы-күзле булуын көтеп узган бит иң матур еллары. Читтә адашып йөргән газиз ярын – ирен көтеп унҗиде ел үтеп киткән. Ниһаять, ул кайткан. Уе-хыялы, гүяки, тыны белән тартып кайтаргандай кайтарган ул аны…
-
Икенче ир — ямаулык
Бер тапкыр – үзебезнең авылдан, бер тапкыр – күрше авылдан килеп караганнар иде, бармадым. Икесен дә борып чыгарып җибәрдем.
-
«Эшсез исереккә тиңләп, эт итеп сүгүләреннән туйдым… Тормышымны үзгәртәсем килә»
Мин Апас районында бер авылда яшим. Шунда хуҗалыкта эшлим. Хезмәт хакы 10-15 мең сум чыга, аны өчкә бүлеп бирәләр. Анысын да икешәр айга тоткарлап бирәләр
-
«Яшь киленнең нәсел-ыруына хәтле ахирәтләре, күршеләре белән тикшерде…»
Өченче улы алып кайткан киленен Хөршидә беренче күрүдән үк ошатмады. Төскә-биткә матур, тыйнак холыклы күренсә дә, кайнана кеше Әлфинурның килешсез якларын гына күрде. Битенә бәреп әйтмәсә дә, кодагые туйга алып килгән чәкчәктән башлап, яшь киленнең нәсел-ыруына хәтле ахирәтләре, күршеләре белән тикшерде.
-
«И Ходаем, мондый туганнарга көнең калмасын. Тере килеш гүргә кертерләр»
Колхозның авыр эшенә ярамаганга, идарәдә хисапчы булып йөргән чирләш ире кинәт кенә берничә айга исәп-хисапка укырга китеп баргач, Хафизә берсеннән-берсе бәләкәч дүрт баласы белән кышка кергәндә утынсыз да, печән-саламсыз да диярлек торып калды. Болай да дөнья көтәргә артык атлыгып тормаган ире Әхмәтнең моңа исе китмәде, мин кайтканчы үлмәссез әле, генә диде дә тизрәк юлга ашыкты.
-
"40 яшең тулганчы намазга басасың дисәләр, гомердә дә ышанмас идем" (ГЫЙБРӘТЛЕ ЯЗМЫШЛАР)
Рамазан аенда сөйләгән вәгазьләренең берсендә Җәлил хәзрәт: «Дингә кеше җайлап-җайлап килергә тиеш», – дигән иде. Бер тапшыруда Зөфәр хәзрәтнең: «Дингә килү юллары күп төрле була, минекенә авыруым сәбәпче булды», – дип сөйләгәне хәтеремдә калган.
-
«Берсе — башка ир хатыны, икенчесе — башка хатынның ире, ә мәхәббәтләре икесенә бер…»
Алар, башка гашыйклардан аермалы буларак, икәүләшеп кеше арасына чыкмыйлар, кулга-кул тотынышып янәшә йөрергә кыймыйлар. Бер-берсенә булган мәхәббәтне сер итеп сакларга мәҗбүрләр. Чөнки берсе — башка ир хатыны, балалар әнисе; икенчесе — башка хатынның ире, балалар атасы.
-
«Күңелгә шом салып якында гына бүреләр улап җибәрде»
“Тор инде, балам, соңга калабыз!” Сиринә, әнисе дәшкәч, кинәт уянып, саташулы төшләреннән арына алмыйча, мендәреннән чак башын күтәрде дә, кабат караватына сузылып төште. Әнисе: “Балам, тор! Бүген печәнгә барасыны оныттыңмыни?” – дип ашыктыра башлагач кына күтәрелергә мәҗбүр булды. Узган көн кар көрәп арыганга күрә, кыл да кыймылдатасы килмәсә дә, башыннан әнисенең сүзләре чыкмады. “Бүгеннән печән эзләп чыгып китмәсәк, иртәгә сыерыбыз ачтан егылып үләчәк!”
-
«Рифкать, син, хайван! Таяныч булырлык ир булмадың!» [гыйбрәт ал]
Бүгенге тормышына сөенеп, шөкер итеп яши Рифкать исемле кеше. Хатынының эчүе аркасында ташлап чыгып киткән, аерылышканнар. Бер-ике ел яшәгән кешесе түгел бит ул аның, ә гомер иткән хатыны! Алтмышка җиткәч кеше хатын аерып икенчегә өйләнә диме инде?
-
«Теләсә кая чыгып китәр идем, иремә бүтән чыдар хәл юк!» [язмыш сынавы]
Авыллар буйлап мал җыеп йөргәндә бер хатын белән танышкан идем, сүз иярә сүз чыгып сөйләшеп киттек. Капка төбендә бер исерек мужик утыра иде, авызыннан селәгәе агып төшкән. Теге хатын читенсенеп: “Абый ул минем, абый, салырга ярата шул”, – диде. Абый икән, абый, безгә аның кем булуы ник кирәк. Шулай итеп бу хатын безгә ике бозавын сатты. Бераздан тагын бер тананы җибәрәсе булыр дип, шалтыратышырга сөйләшеп калдык.
-
Ике тапкыр хыянәт кичергән хатын: "Урманга чыгып кычкырасы килгән чакларым булды"
Ул вакыттагы халәтемне үзем генә беләм. Елап та булмый, ичмасам, чөнки янымда кызым бар. Кем беләндер бүлешеп тә булмый: үземә кызганып караганнарын күрү бик авыр булыр иде. Бик еш урманга чыгып кычкырасы килгән чакларым булды.
-
Үги әниләре: “Әниегез сез яхшы булсагыз үлмәс иде…»
Бөтенләе белән башкалага күченеп киләчәге ул кадәр куркытмады Вәлидәне. Үги әни тәрбиясендә үсеп, үзе дә шушы язмышы кабатлаганы уйландырды.