Минем өчен ул үлемсез

Аллаһка шөкер, без аның белән дус булып, аралашып, иҗатта да, көндәлек тормышта да бергә кайнап яшәдек, ә иң мөһиме, халкыбызга күпме җырлар иҗат иттек. Матур чаклар... Бәгырьләрне сытып сагындырасың, Хәния апа. Минем өчен син – үлемсез!

Китмәгез! Китмәгез! Китмәгез! 
Кулларда калсыннар бу куллар, 
Ирендә янсыннар иреннәр – 
Бу җирдә бер ятим итмәгез! 

Ашыгып-ашыгып очты җан: 
Үрелде кояштан биеккә. 
Югалттым мин сезне, югалттым, 
Табармын! Үземне юаттым – 
Табалмыйм кояшка менеп тә. 

Ул якта ничек сез, ничек соң? 
Ник кайтмый берегез бер көнгә? 
Бу җирдә һаман шул, бар да шул, 
Яңгыры, җилләре, кар да шул – 
Барысы тәгәри бер көйгә. 

Елмаюлар китте сезнең белән, 
Моңланулар калды безләргә. 
Күңел инде күптән көзләрдә, 
Ник дәшмисез? Ничек түзәргә лә, 
Сагышларны ничек өзәргә? 

Күкләрне ярырдай ялварам: 
Китмәгез! Китмәгез! Китмәгез! 
Йөрәккә бәрелә кайтаваз, 
Күкләрдән ишетәм бер аваз: 
«Без монда. Биектә. Көтмәгез...». 

Нурлан ГАНИЕВ.