Әгәр сине мактасалар...

Кайбер вакыт безне зурлап мактаганда, арттырып та җибәрәләр. Шундый чакта күңелләребезгә мин-минлек, тәкәбберлек яки рия кермәсен өчен нишләргә соң? Аның бик җиңел бер юлы бар – Аллаһтан ярдәм сорап дога кылу.

Моны безгә сөекле Пәйгәмбәребез салләллаһу галәйһи вә сәлләм өйрәтеп калдырган:  
اللَّهُمَّ لاَ تُؤَاخِذْنِي بِمَا يَقُولُونَ, وَ اغْفِرْ لِي مَا لاَ يَعْلَمُونَ وَ اجْعَلْنِي خَيْرًا مِمَّا يَظُنُّون 

/Аллаһүммә лә тү‘әхыйҙни бимә йәкулүн, үәгьфир ли мә лә йәгьләмүн, үәҗгални хайран миммә йәҙуннүн/

 Ягъни,  «Әй, Раббым! Алар әйткән сүзләр өчен мине җәзалама, минем алар белмәгән нәрсәләремне ярлыкка һәм алар уйлаганнан мине яхшырак кыл»
(Имам Бухариның  «Әдәбүл-мүфрәд» китабынан, 761). 

Димәк, әгәр дә безне кем дә булса мактый башлый икән, без үзебез ятлаган шушы доганы укырга тиеш булабыз. 

Раил хәзрәт Фәйзрахманов